DŻUNGLA

dezyda

Rachel wzięła kartkę i wybrała numer. "niech tylko ktoś odbierze" pomyślała
- Halo? Jesteśmy pasażerami lotu 15, które wystartował kilka dni temu z Sydnej do Nowego Jorku, rozbilismy się na wyspie, są tu ranni, którzy potrzebuja pomocy-mówiła- To niech pan do cholery sprawdzi!! Ja nie żartuje- krzyknęła i wtedy usłyszała jakiś dziwny głos w telefonie cos jakby wiadomość. Po chwili znów odzyskała połączenie z tamtym męzczyzną, telefon wypadł jej z ręki. Rachel zemdlała.

Skrobak

Zobaczylem ze Rachel mdlej. Zlapalem ja dosc szybko by nie spadla ze skaly.

-Rachel ! Rachel obudz sie do cholery - siegnolem po moja piersiowke w ktorej nie bylo juz wody tylko czysta woda. Nalalem jej troche wody i czekalem na reakcje....

dezyda

Rachel szybko odzyskała przytomność. Za niosła się kaszlem. Kręciło jej sie w głowie.
-Tommy, ten facet powiedział, że nigdy nie było lotu 15...gorzej powiedział, że 27 lipca żaden samolot nie wyleciał z Sydney- powiedziała cicho

Skrobak

Po tych slowach zamarlem.

- Przeciez to niemozliwe. Jestes pewna ? Przeciez nie lecielismy statkiem widmo.

dezyda

-Tego dnia mieli awarię wieży kontrolnej na lotnisku, żaden samolot nie przyleciał ani nie odleciał, wszyscy pasażerowie polecieli dzień później - wyszeptała Rachel

Skrobak

Nie wiedzialem co o tym myslec. Rachel nie klamala. Umial bym to rozpoznac.

-Pomyslimy nadtym w obozie. Gdy zemdlalas komorka spadla ze skaly wiec juz niebedzie z niej pozytku. Musimy teraz zejsc z tej przekletej skaly. Obwiaze cie lina i powoli oposzcze bo w tym stanie nie bedziesz mogla sama zejsc.

dezyda

-Dobrze- Rachel pozwoliła obwiązać się liną - Słyszałam cos jeszcze...nagle przerwało połączenie i jakas kobieta mówiła, że ktos ich ostrzegł, że muszą sie wynieść, bała się jakiś ludzi, mówiła, ze jakiś Simon probował uciec ale wpadł w pułapkę, a potem jakis facet spytał czy oni są na całej wyspie- powiedziała Rachel

Skrobak

-Wierze w to co mowisz. - powiedzialem spokojnie - To ze nie jestesmy tu sami jest pewne. Jak narazie wykazuja sie oni wielka ostroznoscia inaczej niz ten potwor. Sadze ze odpowiedz jest wewnatrz wyspy ale jak narazie musimy wydostac sie z tej skaly.

Zaczolem powoli opuszczac Rachel. NIe byla ciezka wiec szybko poszlo i juz po kilku minutach bezpiecznie stala na ziemi.

-Poczekaj tam na mnie ! Zaraz zejde - zaczolem powoli schodzic.

dezyda

Rachel pokiwała głową. Nadal była w szoku. Podeszła do robitej komórki i zabrała z niej baterie, którą wczesniej ukradła. Patrzyła jak Tommy schodzi.

Skrobak

Udalo mi sie zejsc najszybciej jak umialem.

-Musimy szybko wracac bo w nocy jest tu niebezpiecznie o czym przekonalismy sie wczoraj - zlapalem Rachel za reke i zaczelismy isc w strone obozu. Podrodze postanowilem jej oczyms powiedziec - Cos niegra tutaj. Przed katastrofa podsluchalem rozmowe hostes ktore mowily ze zboczylismy z kursu o prawie 1000 mil. Nie mozna az tak zboczyc z kursu. I jesli to prawda z tym ze nie lecial taki samolot to napewno nie beda nas szukac. - powiedzialem powoli.

dezyda

Skrobak

Gdy Rachel mowila do mnie nagle cos uslyszalem i nie byl to glos Rachel. To byly chyba szepty. Szepty dobiegajace z drzew/

dezyda

Rachel rozglądała się nerwowo wokół. Miała mały nożyk ukryty w nogwce spodni, ale wiedziała, że w takim stanie nie da rady się bronic. Poza tym wciąz bolały ją ramiona po wspinaczce. Co to mogło być?

Skrobak

-Chyba sie nam tylko przygladaja... - powiedzialem zaciskajac warge - Musimy isc, oboz juz niedaleko.

dezyda

Rachel wzięła głęboki oddech.
-tylko powoli, bez gwałtownych ruchów- powiedziała cicho- myslisz, że powinniśmy powiedziec reszcie o tym locie?? Może powstac panika..

Skrobak

-Nie ! Jeszcze nie sa na to gotowi. Gdybysmy im powiedzieli dochodzilo by do strasznych scen.. Niech mysla narazie ze ratunek przybedzie. To im pomoze. Powiemy im jak przyjdzie odpowiednia pora - spojrzalem przed siebie i zobaczylem dym - Chyba jestesmy w domu =]

dezyda

Rachel westchnęła. "Nareszcie" pomyślała. Weszli na plażę.

Pati

Błądzac po dzungli, zauwazylam nagle drzewo z moimi ulubionymi owocami - mandarynkami. Obok roslo drzewo figowe. Ucieszona, ze nareszscie zjem cos, czego nie jadlam juz od tak dawna, czym predzej wspielam sie na drzewo. W tym momencie pozalowalam, ze nie wzielam czegokolwiek na spakowanie owocow. Siedzac okrakiem na galezi, zawinelam bluzke i wpakowywalam tam po kolei wszystkie mandaryki, ktore tylko napatoczyly mi sie pod reke. Wygladajac juz jakbym byla w ciazy, powolutku zeszlam z drzewa. Na szczescie figi rosly nisko, wiec wzielam tylko pare do bluzki i skierowalam sie sporotem na plaze. Po drodze spotkalam... dzika. Na szczescie ten nie zauwazyl mnie, a ja po cichutku przemknelam okolo 20 metrow od niego.
Widzac z daleka nasz oboz, pobieglam w jego strone.